In het sprookje wordt de ijdele keizer letterlijk te kijk gezet door twee bedrieglijke kleermakers die hem ervan overtuigen dat zij kleren kunnen maken, die alleen door werkelijk slimme en intelligente mensen te zien zijn. Door de truc van de kleermakers en de dominante ceo-positie van de keizer, maken zijn raadgevers niet bespreekbaar dat zij helemaal geen kleren zien. Hoogst waarschijnlijk uit angst voor gezichtsverlies (en ambtsverlies). Uiteindelijk is het een klein jongentje dat (nog) onbevangen naar de wereld kijkt, die de illusie doorbreekt en uitspreekt wat hij werkelijk ziet. De moraal van het verhaal is dat door de ‘druk van boven’ en een listige truc (alleen slimme mensen kunnen de kleren zien) conflicterende informatie (er zijn geen kleren!) gemakkelijk wordt weggemoffeld. De consequentie is dat de betrokkenen hardnekkig het eigen gezichtsverlies vermijden. En twijfels blijven onbespreekbaar, met als resultaat: een domme en naakte keizer.
