De dieren uit het bos bedenken met elkaar een wonderlijk idee om een school te stichten. Een school om echt Dier te kunnen worden. Het idee wordt vertaald naar een plan, want de overtuiging is dat er zonder plan geen richting is. Een commissie wordt verantwoordelijk om het plan te maken en verwezenlijken. De commissie bedenkt uiteindelijk dat het resultaat van de school een certificaat moet zijn voor een echt Dier. Zodra de school open gaat wordt duidelijk dat alle dieren moeten excelleren in alle vakken om het certificaat van echt excellent Dier te mogen ontvangen. Maar al snel gaat het fout, ieder dier blijkt een sterke kwaliteit te hebben die in de ene situatie ‘excellent’ is, maar in de andere situatie jammer genoeg faalt. Waardoor uiteindelijk de ‘middelmatige’ kwal alle kwaliteitseisen gemakkelijk doorstaat en het certificaat van een echt Dier wint.
De moraal is dat plannen en certificaten een soort ‘blindheid’ kunnen opleveren, met als gevolg ongewenst resultaat. Dieren die hebben gefaald, en een kwal die erdoorheen is gezwabberd met middelmatigheid. De school voor dieren moedigt aan om in alles de beste te zijn, in plaats van het versterken van de talenten. Het is een rechtlijnige prestatieplek geworden, en niet zozeer een leerplek die diversiteit toestaat en inspirerend is om vanuit persoonlijke talenten een volgende stap te maken. Het gaat om het behalen van een papiertje en het doorstaan van proeven, die voor iedereen hetzelfde zijn en door anderen zijn bedacht en opgesteld. Dit sprookje levert het inzicht op dat school (letterlijke betekenis is: leerruimte) niet een plek wordt waar papiertjes moeten worden behaald, maar een plek om jezelf verder te verbeteren en ontwikkelen vanuit persoonlijke talenten.
